Cooking at the End of the World

A Quest to Reproduce a Top Chef's Recipes at the South Pole

By MICHÈLE GENTILLE

Special to THE WALL STREET JOURNAL

March 15, 2008; Page W1

Photos: Paella at 90 Below

It was -93 degrees Fahrenheit with the wind-chill factor when I first reported for work five months ago as a sous-chef at the Amundsen-Scott South Pole Station. Executive chef James Brown greeted me on the runway with a hug. Summer, the period of 24-hour daylight that lasts from October to February, had just begun.

At the South Pole station during those months, 250 scientists, researchers and assorted staff study topics from global warming to glacial paleontology under the auspices of the National Science Foundation, a U.S. agency that funds scientific research. Our job is to feed them. My day begins at 4:30 a.m., when I pull on my chef uniform and then top it with padded overalls, a layer of various fleeces, and a bulky insulated Pole jacket -- an outfit required to get to the building with the nearest bathroom. I appear at the station's galley at 5 a.m. to begin cooking lunch.

At the Pole, we try to turn mostly frozen and canned products into delicious, nourishing food. I wondered if we could do the same with recipes from the restaurants of a chef I've worked with, Laurent Tourondel. (I'm a chef and free-lance food writer, and worked as a recipe tester for his new cookbook.)

Mr. Tourondel uses seasonal, local products at his "BLT" (Bistro Laurent Tourondel) eateries -- a practice that was impossible for us to replicate at the South Pole. But he is also a fan of rustic cooking, both American and French, much of which evolved through imaginative cooks working with limited supplies during times of hardship. I proposed that I adapt some of his recipes for cooking at the Pole. Mr. Tourondel liked the idea and agreed to provide advice and feedback along the way.

For us in the kitchen, it would mean applying principles of contemporary French-American cooking -- where produce grown within 100 miles of a restaurant is particularly prized today -- to a kitchen 3,000 miles away from the nearest farm.
Cooking at the South Pole presents serious challenges. The 60 or so wintering crew who braved 24 hours of nighttime between March and October without any traffic in or out didn't see a fresh root vegetable or piece of fruit for seven months. By the end of October, weather is just warming up to above -58 degrees, allowing aircraft to arrive with unfrozen produce from New Zealand, known here as "freshies." Although freshies are scheduled to be flown in once a week, weather often interferes.

There is a greenhouse at the station -- at 2,800 cubic feet, a small oasis of loveliness -- that turns out just enough produce for salad two or three times a week. The variety of vegetables and herbs in the greenhouse, which range from fresh eggplant to jalapenos, are all produced hydroponically, using only water and nutrients and no soil.
But for most dishes, the kitchen relies on frozen and canned products. Some of these are housed in a few buildings around the station, such as the geodesic dome built in the mid-1970s that used to serve as the main South Pole station.

Our kitchen is in a new structure we refer to as the Elevated Station, so called because it stands on 36 columns, each 12 feet tall and designed to be jacked up in increments to lift the building another 24 feet, thus ensuring it will not be buried under accumulating snowdrifts in years to come.

Many other products are stored outdoors on elevated snow banks topped with wood planks. Defrosting is a big part of the job. It takes meat and poultry between nine and 14 full days to thaw in the galley's refrigerated walk-in, while a large can of fruit or vegetables, known as a #10 can, takes seven days to thaw at room temperature.

Once the ingredients are defrosted, cooking here can still be a difficult task. The moisture-free air at the station has such potential for fire that all galley equipment must be electric. There is no such thing as sautéing; we cook on an electric surface that takes at least twice as long to heat as open flame. Because water boils at a cooler temperature at this altitude -- about 9,300 feet above sea level -- a pot of soup large enough to feed the lunch crowd can take a good three to four hours to heat up. Dry beans reach the al dente stage after about 10 hours.

At the beginning of the 20th century, Norwegian Antarctic explorer Roald Amundsen calculated a trekker required a good 7,700 calories per day to survive this kind of cold. No big surprise, then, that at the South Pole we serve meals that are heavy on meat and potatoes. During the 2006 winter season, the average individual consumption of beef hit nearly 85 pounds, along with 18 pounds of butter and 24 pounds of French fries.

With these challenges in mind, I created a menu from Mr. Tourondel's cookbook, "New American Bistro Cooking." Mr. Brown, the Pole's executive chef, agreed to the experiment and worked with me to produce it. We enlisted all 10 cooks in the galley, and each of us signed up to oversee one dish.

Every recipe required some substitutions. For the salad of marinated mushrooms with tomatoes and cilantro, we had no fresh mushrooms, so Dan Von Bank, who handles materials for the galley, used a mixture of dried porcinis and shiitakes and canned buttons as well as dried herbs and pre-ground coriander.

Mr. Tourondel expressed his approval. "Dried mushrooms are very good," he said, although he noted that ground coriander is very different from fresh cilantro -- "but if you have to, make do!" he added. Mr. Von Bank had to cook the mixture much longer than indicated in the recipe, partly because the mushrooms were dried, but also because at this altitude acids such as wine and tomatoes don't mellow easily. But the dish proved a success, and our diners relished it.

One of the most resourceful adaptations was the rendition of Mr. Tourondel's creamed spinach by dinner-production cook Chris Brazelton, an ex-marine with 12 years of kitchen experience. He took the hard spinach bricks stored on the outside deck, wiped the snow off the boxes, and defrosted and dried the greens in the tilt skillet, a large electric pan that holds about 30 gallons and can crank up to 400 degrees very quickly.

He had no heavy cream, so he made a béchamel sauce with the milk we use daily: powdered skim. He added extra butter for consistency and perked it up with a little allspice and cinnamon as well as the called-for nutmeg. For Gruyère, he substituted a New Zealand cheese called Tasty, similar to Monterey Jack, and a local Emmenthal-style cheese. It worked; one carpenter told me he had three helpings.

Others succeeded with the addition of a little fresh produce. Will Watkins, the dinner sous-chef, made the Macaroni With Tomatoes and Spicy Sausage. We had all the ingredients, although our tomatoes are crushed and frozen, and our dried pasta has been frozen so deeply and its texture so altered that it falls apart as soon as it is cooked al dente.

But Mr. Watkins had good quality Italian sausage and was able to harvest some fresh basil and arugula from the greenhouse. "That's what really made the dish," he said. Mr. Tourondel agreed. "I think fresh herbs are one of the most important and underrated ingredients," he said.

Firmy nabierają klientów nie wszystko musi drożeć

Inflacja jest dla firm świetną okazją, by w niezauważalny dla klientów sposób sięgnąć głębiej do ich kieszeni albo po cichu obniżyć pensje gorszym pracownikom

W międzynarodowych badaniach firmy Visa Polacy okazali się najbardziej inteligentnymi kupującymi w Europie (przed Francuzami i Czechami). Najlepiej znamy oferty różnych placówek, potrafimy je porównywać, wykorzystywać promocje, jesteśmy w stanie najdokładniej zapamiętać ceny.

Jednak gdy ceny przyspieszają, staje się to coraz trudniejsze. Firmy bezwzględnie wykorzystują naszą dezorientację.
Z punktu widzenia firmy przyspieszająca inflacja to zagrożenie, ale może też być okazją. Gdy klienci pogodzą się z tym, że "i tak wszystko drożeje", można przeprowadzić operacje, które nie są tylko przeniesieniem rosnących kosztów na ceny produktów.

Pięć sposobów, przez które tracimy

Jakie sposoby mają firmy na to, by w czasach inflacji zarobić kosztem klientów albo pracowników?

Największy podnosi pierwszy. Najwięcej do zyskania mają ci, którzy mają najlepszą pozycję na rynku, czyli np. sprzedają najwięcej makaronu, pasty do butów czy są najpopularniejszym zakładem fryzjerskim w mieście. To oni ustalają ceny, konkurenci za nimi podążają.

Taki duży gracz może z wyprzedzeniem podnieść ceny. Jeszcze zanim zmuszą go do tego rosnące koszty. Wówczas więcej zarobi..

Produkt nagle udaje lepszy. Każda firma raz na jakiś czas dokonuje przeglądu swoich produktów. Ocenia, czy duże opakowanie herbaty jest wciąż potrzebne na rynku, czy może bardziej opłaca się sprzedawać małe paczuszki. A może krem przeciwzmarszczkowy dla przeciętnie zarabiającej 40-latki mógłby kosztować więcej? Może da się go wykreować na najskuteczniejszy na rynku preparat, inteligentne serum za kilkadziesiąt złotych?

Jeśli producent chce przeszufladkować swoje produkty, na nowo ustawić je na półkach i część z nich sprzedawać w segmencie premium, to musi podnieść cenę. Gdy inflacja jest niska, to bardzo trudna operacja. Dziś, przy inflacji, która już przekracza 4 proc., da się to zrobić bez negatywnej reakcji ze strony klientów.

Drożeje, gdy ma drożeć, ale gdy ma tanieć, nie tanieje. To, że żywność drożeje, widzą wszyscy. Generalna przyczyna to zmiany na rynkach światowych, masowa konsumpcja w państwach rozwijających się. Ale nie tylko - także inflacja umożliwia firmom windowanie cen.

Pod koniec ubiegłego roku mleko w skupie zdrożało, gdyż wyczerpały się limity produkcyjne. Za mlekiem zdrożał nabiał w sklepach. Dziś mleko w skupie znów jest tańsze, jednak większość producentów i detalistów opóźnia obniżki cen.
Sprowadzamy tanio, sprzedajemy drogo. Nasza waluta jest obecnie tak mocna (np. wobec dolara najmocniejsza od 14 lat, a wobec euro od siedmiu lat), że firmy coraz taniej sprowadzają towar z zagranicy. Import rośnie teraz o kilkanaście procent rocznie. To nie tylko benzyna, ale i ubrania, kosmetyki, samochody. Przy wysokiej inflacji importerzy mogą bez trudu ukryć przed klientami to, że drogo sprzedają towar, który sprowadzili tanio.

Nie podnosimy pensji, czyli... obniżamy. O inflacji warto przypomnieć pracodawcy. Sam może o niej "zapomnieć", oceniając pracę podwładnych. Tymczasem, kiedy wszystko naokoło drożeje, pensja, która nie rośnie, faktycznie maleje, bo mniej można za nią kupić.

Rzadko się zdarza, by pracodawca chciał obniżyć pensję pracownikowi, z którego nie jest zbyt zadowolony. Teraz może osiągnąć ten sam efekt, utrzymując płace na dotychczasowym poziomie. To taka weryfikacja pracowników w białych rękawiczkach..

Konsumenci mogą się bronić

Jak to się dzieje, że tych manipulacji nie zauważamy? Ekonomiści wiedzą, że nasze opinie o inflacji budujemy na podstawie cen tych produktów, które kupujemy codziennie. To dlatego wielu mieszkańców Francji, Włoch czy Grecji jest przekonanych, że po przyjęciu euro ceny w ich kraju poszły w górę o 30 proc. Tymczasem w rzeczywistości stało się tak z pojedynczymi towarami (np. filiżanka kawy w barze), a ogólna inflacja przyspieszyła tylko nieznacznie.

Jeśli więc jednego dnia żąda się od nas więcej pieniędzy za chleb, drugiego za masło, trzeciego za tę samą cenę dostaniemy nieco mniejszy kawałek kiełbasy, to z dnia na dzień nabieramy przeświadczenia, że podwyżek cen także innych produktów nie da się uniknąć.

Jednocześnie trzeba oddać firmom sprawiedliwość. Nasza gospodarka rozwija się bardzo szybko, a firmy potrzebują rąk do pracy, by nadążyć z realizacją zamówień. Chcąc utrzymać pracowników lub ściągnąć ich od konkurencji, muszą im więcej zapłacić. A to oznacza większe koszty.

- Ok. 60 proc. firm przyznaje, że są w stanie przerzucić rosnące koszty na swoich klientów - mówi Małgorzata Starczewska-Krzysztoszek, szefowa zespołu ekspertów w PKPP Lewiatan

Jak konsumenci mogą się bronić ?

Czy konsumenci mogą się bronić, gdy firmy każą sobie więcej płacić za coś, co drożeć wcale nie musi? Mogą oczywiście ograniczyć zakupy lub poszukać tańszych odpowiedników drożejących produktów. W niektórych krajach próbują jednak innych sposobów.

Chorwackie organizacje konsumenckie zaapelowały w lutym do obywateli, aby przez tydzień ograniczyli zakupy jedynie do niezbędnych produktów w proteście przeciw podwyżkom cen.

- Nasza akcja powinna zmusić producentów i handlowców do obniżenia cen. Ceny żywności wzrosły średnio o 7,8 proc. w grudniu i styczniu, lecz część wyrobów, jak np. masło, jest o 50 proc droższa.Według sondażu 75 proc. Chorwatów opowiadało się za bojkotem. Rząd porozumiał się zaś z producentami i sieciami handlowymi w sprawie obniżenia cen podstawowych artykułów, takich jak mleko, chleb i olej słonecznikowy.

Z kolei na Cyprze, gdzie obawiano się zawyżania cen po wprowadzeniu w tym roku euro, organizacja konsumencka monitorowała zmiany cen 14 tys. produktów i usług.

Nie jest jednak jasne, czy te akcje przyniosły dobre efekty. Np. na Cyprze przedsiębiorcy, choć poddani presji społecznej, i tak kombinowali z cenami. Co trzeci produkt lub usługa po przeliczeniu z funtów cypryjskich na euro realnie zdrożały.

We Francji sprawy w swoje ręce postanowił wziąć popularny premier François Fillon. Tam konsumenci przeżyli szok, bo od początku roku ceny niektórych podstawowych produktów spożywczych poszły w górę niemal o połowę. Szef rządu ogłosił, że wysyła kontrolerów do sklepów, hurtowni i producentów, by ustalili, kto bez uzasadnienia podnosi swoje marże. Raport w tej sprawy ma być ogłoszony publicznie.

- Powinniśmy reagować, bo podwyżki są bardzo liczne .Dostawcy sieci handlowych kończą negocjacje umów rocznych. Wzrost cen hamowany jest już tylko przez dużą konkurencję między poszczególnymi sklepami na rynku.